De liefde, rouw en ambitie in het leven van Urska Zigart

De liefde, rouw en ambitie in het leven van Urska Zigart

Toen haar verloofde Tadej Pogacar (26) plots succesvoller werd, waarschuwden mensen haar: Let toch maar op. «Maar Tadej is nog altijd gewoon Tadej», zegt Urska Zigart (28) — sinds dit jaar aan de slag bij AG Insurance-Soudal, de vrouwelijke afdeling van ‘The Wolfpack’. Straks rijdt ze de Strade Bianche. Een gesprek over liefde, rouw en ambitie. «Mama leerde mij om sterk te zijn én dat alles mogelijk is.»

De gebouwen van AG Insurance in hartje Brussel. Als Zigart binnenkomt tijdens de mediadag, draaien alle hoofden. Lange, blonde haren, lichtblauwe ogen en verse lentesproetjes. «Het liefst van al zou ik gewoon op mijn fiets willen zitten», fluistert ze. «Begrijp me niet verkeerd: ik ben héél dankbaar voor onze sponsors. Ik doe dit voor hen vandaag. Zonder sponsors kunnen wij niet meer koersen.» Maar al die aandacht hoeft niet voor jou? «Ik sta niet zo graag in de belangstelling. Ik heb last van podiumvrees, zeker als er veel volk naar me kijkt. Daarom zal ik niet snel iets doen met mijn passie voor muziek. Ik speel gitaar en piano. Ergens is het een stille droom om ooit eens op te treden. Maar als iets niet verloopt zoals ik het wil, dan blokkeer ik.» ‘Feel the rain on your skin, no else can feel it for you’, hoorde ik je zingen in een filmpje op Instagram. Je moet niet onderdoen voor Natasha Bedingfield, hoor. (bloost) «Ik hou ervan. Naar mijn gevoel zing ik redelijk ‘average’. Niet slecht, niet supergoed. Hoewel mensen rondom mij vaak verrast reageren als ze mij horen.» Maar voorlopig hou je het bij koersen? (lacht) «Jaja.»

Je rijdt dit weekend de Strade Bianche. Wat verwacht je ervan?

«We gaan ernaartoe met een sterk team, met veel verschillende rensters en opties. Daardoor heb ik het gevoel dat de druk goed meevalt. Ik voel alleszins dat ik goede benen heb. Als ik mijn best doe, kan ik mezelf niets kwalijk nemen.» En Tadej? Gaat hij zichzelf opvolgen? «De laatste twee weken heeft hij vooral zijn focus moeten verleggen van een rittenkoers naar de klassiekers. Het vraagt een andere voorbereiding. Maar Tadej is Tadej. Pas op: ik verwacht niet dat hij er alweer vandoor gaat op honderd kilometer van de finish. Ik hoop dat hij het zichzelf deze keer niet te zwaar maakt. (lacht) Al weet je nooit met hem.»

Hij won dit seizoen meteen de UAE Tour. Sta jij nog versteld van wat hij allemaal doet?

«Zeker. Want ik weet wat hij er allemaal voor moet opofferen. Aan de top geraken, is één ding. Aan de top blijven, is véél moeilijker. Iedereen kijkt naar jou en verwacht alleen het beste. Die druk mag je niet onderschatten.»

Genieten jullie genoeg van die mooie momenten?

«Misschien niet. Vorig jaar gingen we dineren met renner Eddie Dunbar en zijn vriendin. Bij ons eerste drankje zeiden we: «Santé. Op… Ja, op wat eigenlijk? Er waren intussen zoveel zeges en titels gepasseerd.Toen zeiden we tegen elkaar: ‘We moeten écht vaker gaan eten om iets te vieren.’ Soms wordt winnen een gewoonte, terwijl we het net moeten koesteren. You never know what’s around the corner.»

Je weet nooit wanneer het je laatste koers is. Ben je daar veel mee bezig?

«Er komt veel jong talent bij. Op een dag gaan die je plaats innemen. Dat is niet het einde van de wereld, hé. Maar ik ben mij daar wel heel bewust van. Daarnaast is onze sport niet zonder risico’s. Dat besef ik ook.»

Ik herinner mij onder meer die gevaarlijke afdaling van de Galibier vorige zomer. Tadej ging daarin voluit. Ben je soms bang wanneer hij zijn limieten opzoekt?

«Naar zijn afdalingen durf ik al lang niet meer kijken. Ik wandel dan wat rond in huis. Of ik ga intussen even de badkamer schoonmaken. (lacht) Vanop afstand hoor ik de tv nog, maar ik hoef het niet te zien. Ik probeer wel altijd rustig te blijven, nooit te panikeren.»

Naast zijn verloofde ben je ook zijn vaste trainingspartner. Jullie gaan zelfs samen op hoogtestage. Hoe belangrijk is dat?

«We grijpen dus elke kans om samen iets te doen. 2025 wordt een pittig jaar. Kijk naar onze programma’s. Soms zien we elkaar drie tot vier weken niet. Dus…»

Kunnen jullie dan nog over iets anders praten dan koers?

(knikt) «We doen niets liever dan over andere zaken praten. We hunkeren allebei naar extra ‘quality time’ zónder die fiets. Het probleem is alleen dat we daarvoor nooit lang genoeg samen zijn. We proppen dan alles wat we willen doen in één dag. Daardoor hebben we de slechte gewoonte om nogal laat naar bed te gaan. Voor je het weet, zit je om middernacht nog naar een serie te kijken.»

Naar wat kijken jullie momenteel?

«Monk, een detectiveserie. En Schitt’s Creek, een grappige reeks over een rijke familie die plots al z’n weelde verliest. Het nadeel van zo’n serie is dat je die sámen wil uitkijken. Stiekem kijk ik dan eens naar een aflevering zonder Tadej. Ik denk altijd dat hij dat niet zal merken. (lacht) Maar hij heeft het ­ meteen door.»

Hoe ziet jouw perfecte dag uit?

«Sowieso een vrije dag met Tadej, zonder verplichtingen, waarop we uitslapen tot negen uur. Gevolgd door een lang ontbijt. Smartphones aan de kant. (op dreef) Daarna trekken we eropuit met onze fiets. Pauzeren doen we op een mooie plek waar we gezellig een koffie kunnen drinken. En ’s avonds gaan we nog iets eten met vrienden. Heerlijk.»

We zien af en toe foto’s van zo’n vrije dag op jullie sociale media. Steevast in Monaco. Wonen jullie daar graag?

«Na ruim 5 jaar is het echt onze tweede thuis geworden. Tadej en ik komen allebei uit een klein dorp in Slovenië. Maar eigenlijk is Monaco ook een kleine community. Hoe je daar leeft, dat kies je zelf. Sommige mensen vinden het nodig om uit te pakken met hun luxueuze leventje. Wij niet. Tadej en ik gaan ook gewoon naar de Carrefour in ons trainingpak om onze boodschappen te

doen.» Als jongste Tourwinnaar ooit is Tadej intussen een wereldster geworden.

In welke mate verandert dat een mens?

«Toen Tadej plots succesvol begon te worden, waarschuwden mensen mij. ‘Let toch maar op, Urska. Geld en roem, het doet wat met een mens.’ Maar Tadej is nog altijd gewoon Tadej. Die jongen is zo goed opgevoed. (denkt na) Onlangs heeft hij zichzelf eindelijk eens durven belonen met iets waarvan hij al zo lang droomde: een Porsche — hij heeft een grote passie voor snelle wagens. Zoek niet naar foto’s op Instagram, want hij zal daar nooit mee uitpakken. Onze familie wist het niet eens.»

Waarom passen jullie zo goed samen?

«We staan allebei positief in het leven. Voor de rest zijn we eigenlijk twee tegenpolen: hij is spontaan en go with the flow. Tadej heeft nooit stress. Ik daarentegen ben een perfectionist, en maak me snel zorgen. Maar we

vullen elkaar perfect aan. Hij maakt mij rustig, en ik help hem bij het plannen van de iets serieuzere zaken. We zorgen goed voor elkaar en we gunnen elkaar alles.» Vorig jaar zei Tadej dat hij gelukkiger was met jouw vierde plaats in de Ronde van Emilia dan met zijn eigen overwinning daar.

«Dat toont nu eens écht wie hij is. In 2022 werd ik achtste na een loodzware bergrit in de Tour des Femmes. Diezelfde dag heeft Tadej moeten opgeven in San Sebastian. Na de finish ging hij naar de ploegbus om de Tour te volgen op tv. Hij zag mij al die tijd in de kopgroep. Na de finish keek ik naar mijn gsm, en las ik zijn bericht: ‘The best DNF (did not finish, red.) ever’. Hijzelf had niet kunnen finishen, maar daardoor heeft hij mij live aan het werk gezien. Hij was zo excited.»

Tadej was boos toen jij niet naar de Olympische Spelen mocht vorig jaar. Het was zelfs één van de redenen waarom hij zelf niet deelnam.

«Mijn niet-selectie was onterecht. Als Sloveens kampioene had ik daar zeker mooie dingen kunnen neerzetten. Ach, voor mij draait het om de kampioenschappen, de klassiekers en de Tour. De Spelen waren nooit mijn grote doel. Maar uiteraard moet het een uniek gevoel zijn om daar ooit te staan. (denkt na) Het is weer vier jaar wachten tot de Spelen in Los Angeles. En je weet nooit wat het leven brengt.»

Dat klopt. Zo kregen jullie als jong koppel al een hele zware tegenslag te verwerken.  Volgende maand is het drie jaar geleden dat je mama Darja overleed. Kan je zoiets ooit een plaats geven?

«Het rouwen stopt nooit. De ene dag kan ik er al beter mee om dan de andere. It comes in waves. Het overkomt mij nog vaak dat er iets gebeurt in mijn dagelijkse leven en dat ik mijn gsm neem om haar te sturen of te bellen. Terwijl ik naar mijn gsm grijp, besef ik: ‘Verdorie, dat gaat niet meer’. (stil) Soms lig ik dan gewoon in mijn bed, naar het plafond te staren en na te denken over alles wat ik haar nog zou willen zeggen.»

Wat voor iemand was jouw mama?

«Ze was mijn rots, mijn grootste supporter. Het was een sterke, onafhankelijke vrouw. Ze was COO van een technologiebedrijf in Slovenië. Bijna de enige vrouw in een harde mannenwereld. Ze was heel fier op wat ze bereikt had. Ze leerde mij om sterk te zijn en dat alles mogelijk is in het leven.»

Je bent ook snel na haar dood weer beginnen koersen. Was dat een bewuste keuze?

«Ik weet nog dat mijn vader niet begreep waarom ik alweer op de fiets kroop. Achteraf bekeken wilde hij mij gewoon beschermen. Hij wist dat ik vroeg of laat nog mijn klop ging krijgen. En dat is effectief gebeurd vorig jaar. Ik sliep slecht en piekerde elke avond: ‘Waarom moest mij dit overkomen? Waarom míjn moeder?’ Ik kan nu pas weer zeggen dat ik mij oké voel. Het verdriet blokkeert mij niet meer. It takes time, I guess. Nu wil ik een goede koers rijden voor háár. Weet je: zonder Tadej had ik die periode niet aangekund. Mama heeft bijna twee jaar gestreden. Eerst tegen borstkanker, later tegen slokdarmkanker. Het was een lange rollercoaster. Tadej was er áltijd. Hij hield ook van mijn moeder. Vorig jaar heeft hij z’n zege in Luik opgedragen aan haar.»

Hoe was zijn band met jouw mama?

«Ik was ooit eens boos op Tadej. Ik weet nog dat mama superkwaad werd op mij. Ik dacht: ‘Wat is dit nu? Ik ben degene die boos moet zijn.’ (geëmotioneerd) Mama zei: ‘Urska, zie jij dan echt niet hoe die jongen naar jou kijkt? Zie jij niet hoeveel hij van je houdt? Hij is het beste wat jou kon overkomen.’ Ik moest het zo snel mogelijk weer goedmaken met hem. Ze hield echt veel van Tadej.»

Jullie zijn intussen zes jaar samen…

(pikt in) «Je wil weten wanneer we gaan trouwen, hé?» Misschien… (lacht) «Laat ons zeggen dat er geen haast is. Wij weten wat we aan elkaar hebben. Ik verlang naar de dag dat ik Tadej ‘mijn man’ mag noemen, maar er ligt nog geen datum vast. Hoe dan ook droom ik van een gezin samen. Ik ben zelf enig kind. Het is mooi om de liefde te zien tussen Tadej, zijn broer en zijn twee zussen. Na zes jaar zijn zij ook mijn familie geworden. Zijn oudste zus heeft begin dit jaar een kindje gekregen. We zijn echt gek op die baby.»

Kriebelt het?

«Wie weet zie je mij op die Spelen in LA wel met een buggy, in plaats van een fiets. (schatert) Mopje, hé. Eerst wil ik nog wat koersen. Mijn vader heeft trouwens beloofd dat hij vaker zal komen kijken nu hij met pensioen is.»

Wat mag ik je nog toewensen bij je nieuwe ploeg?

«Een goede portie zelfvertrouwen, want dat mis ik nog te vaak. Ik werk even hard als Tadej. Op een dag wil ik óók nog eens over de streep komen met mijn handen in de lucht.»

 

 

Auteur: Lies Vandenberghe, Het Laatste Nieuws