Mireia's Reis van toewijding en verbondenheid

Mijn reis in de wielersport begon niet al te lang geleden. Ik groeide op in een sportieve omgeving, aangezien mijn ouders altijd gepassioneerd waren door sporten zoals mountainbiken, wandelen en skiën. In eerste instantie speelde ik als kind basketbal, en ondanks dat ik niet op hoog niveau speelde, nam ik het heel serieus. Echter, toen ik 21 werd en een ernstige knieblessure opliep, raadde de dokter aan om te gaan fietsen om mijn benen te versterken.

In het begin vond ik fietsen een redelijk gevaarlijke sport, vooral vanwege het verkeer. Naarmate ik herstelde van de blessure, besefte ik dat basketbal me eerder diepe frustraties gaf, terwijl fietsen, zonder enige druk, me meer plezier gaf in 'herstel' ritten dan de sport zelf. Dit besef leidde ertoe dat ik serieus begon te trainen. Na een paar maanden waarin ik beide sporten combineerde, besloot ik te stoppen met basketbal en me aan te sluiten bij een wielerclub. Daar ontdekte ik het teamaspect van het wielrennen, en werd er meteen verliefd op.

De balans vinden tussen mijn academische carrière en het wielrennen was uitdagend. Mijn academische achtergrond beschikt over een graad in Biotechnologie en masterdiploma's in Moleculaire Biologie en Biomedische Wetenschappen, evenals een masterdiploma om in de middelbare school te onderwijzen. Discipline was hier essentieel, omdat mijn studies uitgebreide tijd vereisten in het laboratorium van de universiteit. Een typische dag omvatte laboratoriumwerk van 8 uur tot 13 uur, een twee uur durende pauze voor training, en vervolgens lessen van 15 uur tot 20uur. Ondanks de stress heb ik dit ongeveer 3-4 jaar volgehouden, wat me bewust maakte van de impact die een gebrek aan rust kan hebben op zowel mijn mentale als fysieke welzijn.

Momenteel studeer ik Engels en andere vakken voor een toekomstige rol als sportdirecteur. Mijn eerste jaar als professioneel wielrenster was vervullend, maar ik voelde de behoefte aan mentale prikkels, wat me ertoe leidde om mijn studies voort te zetten. Ik ambieer om na mijn wielercarrière sportdirecteur te worden, waarbij ik mijn gepassioneerde waarden van het wielrennen wil delen en een team wil opbouwen dat anderen laat genieten van deze sport.

Toen ik me aansloot bij een internationaal team, had ik een serieuze en 'koude' sfeer verwacht, maar na het eerste trainingskamp realiseerde ik me dat het volledig anders was. Iedereen bij AG Insurance-Soudal Quick-Step verwelkomde me hartelijk, het voelde al snel als familie.  

Ik kijk uit naar het komende seizoen, waarin ik verschillende wedstrijden en andere evenementen tijdens dit voorseizoen verwacht. Over een paar weken doe ik mee aan mijn eerste gravel-evenement, en het vooruitzicht om met vrienden te rijden zonder de druk van competitie is werkelijk motiverend. Het brengt de 'pure vreugde' van het wielrennen terug. Tegelijkertijd neem ik deel aan enkele sessies op de piste als onderdeel van mijn plan om bij te dragen aan het Spaanse team in de achtervolging. Hoewel baanwielrennen een nieuwe uitdaging voor me vormt, omarm ik het als een kans om nog meer te groeien. Echter, de meest opwindende dagen zijn ongetwijfeld gereserveerd voor de start van het nieuwe seizoen - ik kan niet wachten op dat moment.

Terugkijkend op mijn dagelijkse routine als professioneel wielrenster heeft het leven significante veranderingen ondergaan. Ik heb nu de luxe om om 8 uur wakker te worden, waardoor ik rustig mijn koffie en ontbijt kan voorbereiden. Gedurende deze tijd bekijk ik zorgvuldig mijn geplande training en stippel ik de optimale route uit voor een perfecte trainingssessie. Na het klaarmaken van mijn fiets en ervoor zorgen dat alles in orde is, begin ik aan mijn training. Na afronding draagt een snelle lunch bij aan het snelle herstel van mijn lichaam. De middag staat in het teken van studeren tot aan het avondeten, voorafgegaan door een korte stretchoefening om te ontspannen. In lijn met de Spaanse traditie geef ik de voorkeur aan een vroeg diner om 20 uur, gevolgd door wat leeswerk voor het slapengaan.

Terugkijkend op het komende seizoen heb ik geleerd van zowel positieve als negatieve ervaringen. De goede ervaringen maakten me fysiek beter en de slechte maakten me mentaal sterker. Ik begon vroeg met voorbereiden om de motivatie te behouden en me te concentreren op intensieve training. Gravelritten en baansessies dragen bij aan vaardigheidsverbetering en plezier in het algemeen.

De steun van het team is het afgelopen jaar uitzonderlijk geweest, vooral tijdens een moeilijke periode waarin een vriendin tegen kanker vocht. Het begrip en de warmte van teamgenoten en personeel waren overweldigend, waardoor ik me gelukkig voelde om deel uit te maken van een team waar het menselijke aspect prioriteit heeft. Tijdens het trainingskamp in februari vocht een goede vriendin, Sandra, moedig tegen kanker. Ondanks mijn pogingen om de sombere gedachten opzij te zetten en me onder te dompelen in het plezier van het trainingskamp, kreeg ik op een avond een hartverscheurende oproep van mijn ouders waarin ze me vertelden over het overlijden van Sandra. Ik was helemaal kapot. Echter, toen ik me opende naar het team, was hun onmiddellijke en onwankelbare steun een grote troost. Jolien benaderde me, bood me niet alleen troostende woorden aan, maar stelde zelfs voor me naar huis te rijden als dat nodig was. Natascha en Servais, begrijpende hoe ernstig de situatie was, boden de optie om het trainingskamp stop te zetten en naar huis te gaan. Als alternatief kon ik ervoor kiezen om te blijven, dag per dag beslissen of ik mee zou doen aan de Setmana Ciclista Valenciana, allemaal zonder enige druk.

De oprechte vriendelijkheid en empathie van elk lid van het team, van diepgaande gesprekken tot momenten van gedeeld gelach, bleken een buitengewoon bewijs van het uitzonderlijke karakter van mijn teamgenoten en het personeel. Deze ervaring versterkte mijn overtuiging dat ik mijn plek heb gevonden in een team waar het menselijke aspect boven alles wordt gekoesterd. Ik zal voor altijd dankbaar zijn voor dit begrip en ondersteunende team, dat de waarden bezit waar ik een omgeving naar zocht en waar de banden tussen individuen van het grootste belang zijn.

Als ik terugdenk aan mijn favoriete herinnering in mijn wielercarrière tot nu toe, heeft Setmana Ciclista Valenciana een speciale plek in mijn hart. Het was mijn eerste wedstrijd met het team, en de prestaties overtroffen onze verwachtingen. Met erkenning van onze kracht als team, waren de uitzonderlijke teamgeest en teamwork vanaf het begin duidelijk. De strategische leiding van Jolien, in combinatie met Ashleigh's overwinning in de koninginnenrit, legde de basis voor een buitengewone koers. Het hoogtepunt kwam op de laatste dag, toen iedereen zich achter Ashleigh schaarde, zich aanpaste aan de veranderende koersdynamiek. Onverwacht zorgde Justine's ontsnapping niet alleen voor de dag, maar ook voor de algemene overwinning. De emotionele rollercoaster tijdens die dagen toonde de The Wolfpack-spirit die was gekweekt tijdens trainingskampen. Ik voelde een overweldigend gevoel van trots en dankbaarheid om deel uit te maken van AG Insurance-Soudal Quick-Step, en het is deze unieke sfeer die het team echt speciaal maakt.

Voor jonge vrouwelijke rensters die streven naar een carrière in professioneel wielrennen, is mijn advies eenvoudig: vrees het verliezen niet. In mijn ervaring aarzelen veel jonge rensters om energie te besteden tijdens wedstrijden, waarbij ze zichzelf sparen voor een mogelijke eindsprint. Echter, deze tactiek komt voornamelijk ten goede aan pure sprinters en brengt het risico met zich mee om de algemene groei te belemmeren. Mijn reis als professioneel wielrenster is gekenmerkt door verliezen en schaarse overwinningen. Het toetreden tot dit team benadrukt dat professioneel wielrennen niet alleen voor winnaars is; het vereist de gezamenlijke inspanningen van een toegewijd team. Het begrijpen van het wielrennen als een teamsport verbetert niet alleen het plezier, maar draagt ook bij aan voortdurende verbetering in elke wedstrijd.